حال‌وهوای کتاب در زمان گذشته سپری می‌شود و تا زمانِ فعالیت‌های ناخدا مجید دائمی در سازمان عقیدتی، سیاسی ارتش ادامه می‌یابد.

«غم از دست دادن سعید برای من خیلی سخت بود، اما همین که راهش را ادامه می‌دادم، مرهمی شده بود برای قلب خسته و زخمی من.
طبق گفته‌ی مسئولان برای ورود به نیروی دریایی ارتش، اول باید چندین دوره‌ی تخصصی را می‌گذراندم. این دوره‌ها آن‌طور که من شنیده بودم، خیلی سخت و طولانی‌مدت بود. به یاد حرف‌های پدرم افتادم: «باید برای دوست داشتن و به دست آوردن آن چیزی که دوست داری، بهایی رو پرداخت کنی.» من هم برای رسیدن به این آرزوی خودم، خیلی تلاش کرده بودم، پس با جدیت تمام اولین قدم را برداشتم…».

* دریا خانه‌ من است (خاطرات ناخدا مجید دائمی)، نویسنده: علی اسفندیاری، ناشر: سازمان حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس ارتش جمهوری اسلامی ایران (آتش بار)، ۱۳۹۳.