جمهوری اسلامی ایران در پاییز سال ۱۳۸۱ رسماً دستیابی به فناوری هسته ای را اعلام کرد . اعلام این خبر باعث شد تا دولت های غربی، رژیم صهیونیستی و گروهک منافقین، همه روزه به انتشار خبرهایی علیه فعالیت های هسته ای ایران بپردازند. در این شرایط، محمد البرادعی، مدیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی، به تهران سفر کرد و سپس در تاریخ ۲۶ اسفند ۱۳۸۱ ، گزارش سفر خود به تهران را به اعضای شورای حکام آژانس ارائه داد. پس از آن ظرف مدت کوتاهی، یک فضای سنگین و رعب انگیز سیاسی و رسانه ای علیه جمهوری اسلامی ایران در محیط بین الملل به وجود آمد . رسانه های غربی کوشیدند تا از طریق صحنه آرایی گسترده ، برنامه هسته ای ایران را به عنوان تهدید آشکار برای صلح و امنیت جهانی جلوه دهند و افکار عمومی جهانی را علیه جمهوری اسلامی جهت دهی نمایند. این تبلیغات به بازشدن پرونده ایران در شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی انجامید. بازخوانی جامع، همه جانبه و تاریخی این پرونده و فراز و نشیب هایی که طی کرده است، روایتی جذاب و مورد توجه را به وجود می آورد و عدم وجود چنین روایتی، امروزه بیش از پیش حس می گردد.
قسمت اول
در اولین بخش از این مجموعه، وقایع تاریخی مرتبط سال های ۸۱ تا ۸۴، از جمله بیانیه سعدآباد، تفاهم نامه بروکسل، تفاهم نامه پاریس و … را می شنویم.
قسمت دوم
در دومین بخش از این مجموعه، وقایع تاریخی مرتبط سال های ۸۴ تا ۹۲، از جمله تغییر سیاست هسته ای، دستگیری حسین موسویان، ماجرای سیروس ناصری و … را می شنویم.
قسمت سوم
در سومین بخش از این مجموعه، وقایع سال ۹۲، از جمله تغییر سیاست هسته ای، توافقنامه ژنو شامل امتیازات داده شده و وعده های ۱+۵ و … را می شنویم.
قسمت چهارم
در چهارمین بخش از این مجموعه، برخی مواضع و سوابق آقای ظریف، تهدید جمهوری اسلامی به حمله نظامی، هماهنگی آمریکا و اسرائیل در پرونده هسته ای و … را می شنویم.
