هنر اسلامی، سینما و آخرالزَمان / قسمت دوم / فیلم سخنرانی استاد رحیم پور ازغدی / لینک مستقیم دانلود
استاد رحیم پور ازغدی در این سخنرانی که در سالروز شهادت شهید آوینی، در جمع دانشجویان کارگردانی و سینما دانشکده صدا و سیما، برگزار شد به نسبت سینما و هنر و تکنولوژی پرداخت و ابعاد سینمای دینی هنر اسلامی و نسبت سینما و آخرالزَمان را تشریح نمود.
فایل صوتی این سخنرانی افزوده شد.
هنر اسلامی، سینما و آخرالزَمان / قسمت دوم / فیلم سخنرانی استاد رحیم پور ازغدی
مدت زمان : ۶۰ دقیقه
کیفیت : TVRip (عالی) – [ریلیز اختصاصی مبین مدیا]
[به مناسبت روز هنر اسلامی – سالروز شهادت شهید آوینی – دانشکده صدا و سیما – دانشجویان کارگردانی و سینما – فروردین ۹۱ ]
حجم کل : ۲۳۶ مگابایت
پخش از : شبکه چهارم سیما
– تفنّن، لذّت، شادی، ملازمه‌ی ذاتی با «غفلت» ندارد و می‌تواند معطوف به بصیرت و رشد باشد.
– هنر و سینما، هم به لحاظ اندیشه و انگیزه‌ی «هنرمند» و هم به لحاظ نتیجه کار او، قابل تقسیم به اسلامی و غیر اسلامی است.
– نیازهای غریزی، عاطفی و فطری بشر می‌تواند بستر رشد یا سقوط فرد و جامعه بوده و توسط هنرمند مورد حُسن یا سوء استفاده قرار گیرد.
– نوع استفاد‌ی هنرمند از نقاط ضعف مخاطب و تمایلات مثبت یا منفی او، ماهیت هنر را تغییر می‌دهد.
– انکار غایت برای «هستی» و «انسان» به انکار غایت برای هنر و هنرمند می‌انجامد.
– همه‌ی تمایلات مخاطب، مستوجب ارضاء و مستحقّ اعتناء از سوی هنر و هنرمند نیست؛ «تمایلات بشر» به عقلانی و نفسانی، اخلاقی و غیراخلاقی و عادلانه و ظالمانه تقسیم می‌شود، پس هنر و هنرمند نیز به دو دسته‌ی ارزشی و غیرارزشی تقسیم‌شدنی است.
– هنرمند مسلمان، اصالت را به نیازهای معنوی و تکامل‌طلب می‌دهد و نیازهای مادی را بی‌آن‌که انکار کند، در جهت نیازهای اصیل‌تر راه‌بری می‌کند.
– هنر اسلامی، غرائز حیوانی(خشم و شهوت و توهم) را نه تحریک، بلکه تعدیل و به سوی تکامل هدایت می‌کند.
– هر «جذابیّتی» و هر نوع تأثیرگذاری و تصرّف در ذهن و روح مخاطب، لزوماً به معنای اغواء، استحاله، حق‌گریزی و واقع‌ستیزی نیست.
– سینمای اسلامی نیز از عنصر ابهام، ایهام، تفنّن، زیبایی، تعلیق و تلذّذ بهره می‌گیرد اما در جهت تعلیم و تهذیب و نه علیه آن.
– جذابیت در هنر اسلامی، نه «هدف» و نه وسیله در جهت اهداف باطل بلکه «وسیله»ای در جهت خیرات و ارزش‌ها و عدالت و محبّت و اخلاق و عقلانیت است.
– سینمای تخیلی، ترسناک، کمدی، درام، حماسی و… همگی به اسلامی و غیراسلامی، تقسیم‌شدنی و در جهت تعدیل و ارتقاء بشر یا تحریک و انحطاط او به‌کارآمدنی است.
– سینمای داستانی و مستند، هر دو می‌توانند دینی یا غیر دینی باشند.
– خداوند در قرآن با وعده وعیدهای بهشتی و جهنّمی، از قوای شهوت، ترس، خشم و تخیّل انسان در جهت اصلاح بشر استفاده فرموده است.
– «خنده»ی غفلت و تمسخر و عصیان، هدف «هنر باطل» و سینمای شیطانی است و «خنده»ی شادی و محبت و شگفتی، هدف «هنر حق» و سینمای اسلامی است.
– ترس‌ها و غم‌های مادی و دنیوی ناشی از یأس، حسادت، نفرت، حرص و همان ترس و غم غیراسلامی و ابزار کار «سینمای غیردینی» است و ترس‌های عقلانی و غم‌های اخلاقی و معنوی، ابزار کار سینمای اسلامی و عامل رشد و تعالی است.
– سلسله‌جنبانی نمایشنامه‌نویسی جدید و داستان کوتاه با امثال میرزافتح‌علی آخوندزاده و صادق هدایت به توهّم «ملازمت هنر جدید» با کفر و شکاکیّت و اسلام‌ستیزی و عقیده به امتناع «هنر» اسلامی و نفی «سینما»ی دینی و محال انگاشتن «ادبیات» از نوع دینی دامن زده است.
دستتون درد نکنه.من حرف های آقای رحیم پور رو خیلی ذوست دارم.با کلام روشن و زیبا،به ذوستان هم توصیه می کنم