ملک زاده گفت:

روزای جبهه و جنگ روزای قشنگی بود.. روزای قشنگی بود روزای سخت جدایی.. کاشکی جنگ تموم نمیشد میشدیم کربلایی.. توی جنگ و جبهه ها بچه های کوچیک بودن.. نبودم جبهه ولی من به اونا نزدیک بودم.. خاطرات اون روزا هیچ وقت ز یادم نمیره.. مرغ دل به یاد تابوت شهید پر میگیره.. مادری چشمش به در چرا عزیزم نیومد.. بعد چند روز پسرش به روی دستا میومد.. اما بعد جبهه ها ما ازخوبا جدا شدیم.. لباس خاکی فراموش شدو بی وفا شدیم.. دست بیعت به شهید و آرمانش نزدیم.. اون چیزی که اونا خواستن ما هرگز نشدیم.. اونجا با ذکر حسین شبونه معبر میزدن.. همه جا جار میزدن غلام ابن الحسنن.. ذکر یابن العسگری از لب شون کم نمیشد.. غیر یا مهدی(عج) چیزی به دردا مرهم نمیشد.. اینجا کم کم خاطراتو از تو ذهنا میبرن.. دیگه حرفی از شهید تو مجلسا نمیزنن.. اونجا ناله میزدن چرا آقامون نمیاد.. حال جبهه خبر از حضور آقامون میداد.. اینجا خون به قلب ناز مهدی زهرا(س) شده.. صوت موسیقی طنین انداز محفلها شده.. اونجا کرخه و دوکوهه جنت جانبازا بود.. جز و مد رود دز مبهوت اشک چشما بود.. اینجا با زخم زبون جانبازو تحویل میگیرن.. همه ی عزتو تو ثروت و تحصیل میبینن.. اونجا سربند ابالفضل(ع) به همه توون میداد.. بسیجی با لب تشنه لب دریا جون میداد.. اینجا غیرت میدن و عشق تمدن میخرن.. با حجاب بی حجاب دم از تمدن میزنن.. اونجا رفتن روی مین که دنیا رو رها کنیم.. درد بی درمون دنیا دوستی رو دوا کنیم.. یکی محزون یکی خندون شیوه ی اونا نبود.. این طریق نبوی و سیره ی مولا نبود.. این وصیت نامه ی بت شکن خمین نبود.. روی بوم خونه ها جز پرچم حسین(ع) نبود.. کوچه های شهر ما بی روضه و دعا نبود.. جای هر خون شهید تو مجلسا گناه نبود.. رهبر غریب ما اون روزا دلگیر نبود.. صورت شبیه ماهش اینقدر پیر نبود.. رد پای شهدا تو زندگیها گم شده.. شیوه ی عصر جهالت شیوه ی مردم شده.. چه طوری روز قیامت آقا رو صدا کنیم.. تو چشای مادرش زهرا(س) چه طور نگاه کنیم.. آقا جون دستم بگیر رنگ جماعت نباشم.. دیگه از جدت حسین(ع) دارم خجالت میکشم.. مددی کن که شبیه شهدا پاک بشم.. ذکر یابن العسگری بگیرمو خاک بشم…