ملک زاده گفت:

سبک بالان خرامیدن و رفتند…..مرا بیچاره نامیدند و رفتند
رها کردند در زندان بمانم…..دعا کردند سرگردان بمانم
شهادت نردبان اسمان بود…..شهادت اسمان را نردبان بود
چرا برداشتند این نردبان را…..چرا بستند راه اسمان را
شهید تو بالا رفته ای من در زمینم…..برادر روسیاهم شرمگینم
چه درد است اینکه در فصل اقاقی…..به روی عاشقان در بسته ساقی
بر این در وای من قفلی لجوج است…..بجوش ای اشک هنگام خروج است
در میخانه را گیرم که بستند…..کلیدش را چرا یارب شکستند
رها کردند در زندان بمانم…..دعا کردند سرگردان بمانم
من اخر طاقت ماندن ندارم…..خدایا تاب جان کندن ندارم
دلم تا چند یا رب خسته باشد…..در لطف تو تا کی بسته باشد
بیا باز امشب ای دل در بکوبیم…..بیا اینبار محکم تر بکوبیم
بکوب ای دل که غفار است یارم…..من از کوبیدن در شرم دارم
بکوب ای دل مشو نومید از این در…..بکوب ای دل هزاران بار دیگر…
در باغ شهادت را نبندید
به ما بیچارگان زان سو نخندید