سمیه گفت:

چه می جویید عشق اینجاست…چه می جویید انسان اینجاست…همه ی تاریخ اینجا حاضر است…بدر و حنین و عاشورا اینجاست…
و شاید ان یار
او هم اینجا باشد…
ما وارث انبیا هستیم و ایات الهی افرینش انسان در وجود ماست که معنا می یابد…ما از مرگ نمی ترسیم که مرگ ما شهادت است و شهادت حیات عند رب است…عقلهای مهجور و اینه های غیراندود خلقت بشر غربی چگونه خواهند توانست که معنای حیات عند رب را دریابند…حیات عندرب نقطه ی پایانی معراج بشریت است که به ان جز با شهادت دست نمی توان یافت…
ماییم که بار تاریخ را بر دوش گرفته ایم تا جهان را به سرنوشت مطلوب خویش برسانیم…خون سرخ ما فلقی است که پیش از طلوع خورشید عدالت بر اسمان تقدیر نشسته است…
ما همه ی افق های معنوی انسانیت را در شهدا تجربه کردیم…ما ایثار را دیدیم که چگونه توسل می یابد…عشق را هم..امید را هم..زهد را هم ..شجاعت را هم..کرامت را هم..عزت را هم..شوق را هم.. و همه ی انچه را که دیگران جز در مقام لفظ نشنیدن ما به چشم دیدیم…ما دیدیم که چگونه کرامات انسانی در عرصه ی مبارزه به فعلیت می رسد…ما معنای جهاد اصغر و اکبر را درک کردیم…ما فرشتگان را دیدیم که چه سان اینجا حضور دارند ما عرش را دیدیم ما زمزمه ی جویبارهای بهشت را شنیدیم…ما در رکاب امام حسین جنگیدیم ما بی وفایی کوفیان را جبران کردیم…
ترا با خدا چه عهدی بود که از این کرامت برخوردار شدی و خاک زمین تو سجده گاه یاران خمینی شد…و حال چه می کنی در فراق پیشانیهایشان که سبب متصل ارض و سما بود به ان نجواهای عاشقانه…
می دانم که دلت می خواهد باز هم خود را به حق دعای شهدا بیاویزی و با نمازشان تا عرش اعلا بالا روی اما از ان روز که انسان بر این خاک زیسته است ایا جز اصحاب عاشورایی عشق کسی را می شناسی که بهتر از شهدای ما خدا را عبادت کرده باشد…
تو چه کرده ای که سزاوار کرامتی این همه گشته ای که سجده گاه یاران خمینی باشی…
چه پیوندی بوده است میان تو و کربلا…
کدام رسول بر خاک تو زیسته است…
اشک کدام عزادار حسین بر تو چکیده است…
چه کرده ای…
شهید سید مرتضی آوینی