یکی گفت:

پس هر وقت اثرش پرید یه دور نگاش کن

hossein گفت:

neda جون، درسته که اون شب معروف شده به شب اول قبر، ولی منظور که همین قبری که میت رو میذارن توش نیست که. این درست مثل مبحث فشار قبر میمونه. منظور این نیست که همین قبری که واسه میت کندند به اون بیچاره فشار بیاره. چون توی روایات داریم که هر نفسی فشار قبر رو تجربه میکنه حتی اگر بین آسمان و زمین و به حالت معلق باشه. یعنی یه جایی مثل فضا. حتی اگه اونجا میت رو رها کنن، یا مثلا جسدشو بسوزونند یا مثلا کوسه ای نهنگی چیزی اونو بخوره، باز هم فشار قبر رو تجربه میکنه. اینها فقط یه جور تمثال زمینیه. مثلا خود خدا برای اینکه ما متوجه کم و کیف اون دنیا بشیم واسمون زمینی مثال میزنه. نه این که بخواد ما رو منحرف کنه! بلکه چون وسعت ذهن ما کوچیکه و مفاهیم اون دنیا رو به راحتی نمی‌فهمیم. مثلا وقتی میگه از زیر درختای بهشت نهرهایی روانه که طعمش مثل شیر و عسل میمونه منظور این نیست که مثلا حتما بهشت پر از درخته و نهر داره و توی نهرها شیر و عسل ریخته باشن. اینا فقط واسه فهم من و شماست. چون مثلا یه همچین منظره ای واسه هر کدوممون ممکنه قشنگ جلوه کنه و اینجوری بهتر درک کنیم که خدا چی میخواد بگه و راجع به چه جور چیزی داره حرف میزنه. ما اینجور مثال زدنها رو توی دنیای خودمون هم داریم. مثلا وقتی به یه بچه کوچیک که شاید هنوز نمیتونه درست و حسابی حرف بزنه و شاید هم حرف بزرگترها رو درست متوجه نشه میگیم «هاپو میاد بخوردت» منظورمون این نیست که مثلا اسم سگ هاپویه یا اینکه سگ آدم میخوره. فقط میخوایم بهش بفهمونیم که مثلا «فلان جا خطرناکه نباید بری اونجا». حالا وقتی وسعت ذهنی یه بچه اینقدره ما هم به اندازه وسعت ذهنش باهاش حرف میزنیم. خدا هم توی قرآن به اندازه وسعت ذهنی ما با ما حرف میزنه. مثلا خدا میگه کسی که حق یتیم رو بخوره در واقع آتیش خورده. خب این فقط یه مثاله حالا ما نمی دونیم اون چیزی که خدا میخواد بگه اسمش چیه اگر هم اسم اخرویش رو میگفت باز هم ما که ندیدیم نمیدونستیم خدا راجع به چی حرف میزنه ولی خوردن آتیش واسه ما ملموس‌تره. اون وقت متوجه رنجش و عذابش میشیم. حالا این فیلمها رو هم بر اساس همین آیات و روایات شبیه سازی میکنن. نه واسه اینکه بخوان خدای ناکرده کسی رو گمراه کنن. واسه اینه که مردم قدری به اون دنیا هم فکر کنن. همه رنجها و بدبختیهایی که درایم امروز توی جامعه میکشیم واسه همینه که اکثر قریب به اتفاق ما زندگی بعد مرگ (یا نه اصلا بگم خود مرگ) رو به فراموشی سپردیم. خیلی راحت تو روز روشن سر هم کلاه میذاریم و حق هم رو به ناحق میخوریم و انگار نه انگار اون دنیایی هم هست و حساب کتابی هم در کاره…